Het is zover. Vandaag is het zaterdag 1 juni, de dag van de Champions League finale. Elke voetballer van 10, 11 jaar droomt er natuurlijk van om ooit die finale te spelen.
Maar de meiden en jongens van Overwetering JO11-2 niet. Die hebben vrijdagnacht gedroomd over hun eigen finale. Ze staan vandaag namelijk in de bekerfinale! En die wedstrijd moet de bekroning op hun toch al leuke seizoen worden.
Zo tegen negenen druppelen de supporters, spelers en speelsters binnen op de parkeerplaats naast het sportpark. Het team heeft er duidelijk zin in. Het enthousiasme spat eraf. Lachende koppies alom bovendien.
Eigenlijk is dat ook geen wonder, want die finale spelen is niet het enige waar ze naar uit kijken. Nee, onze dames en heren gaan richting Vaassen met de echte Go Ahead Eagles-bus. Die kon namelijk worden geregeld via de lokale taxiboer Ensink.
En alsof dat nog niet genoeg is: van hun trainers en leider krijgen ze allemaal een schitterende bekerfinale-polo met daarop hun naam en het nummer waar ze mee spelen.
Nou ja, allemaal. Door een schoonheidsfoutje was Jill vergeten. Zij is namelijk nog niet speelgerechtigd. Maar traint al wel een tijdje mee. Dus…ze hoort ook gewoon bij het team! Enfin, voor haar wordt een polo nabesteld.
Goed, we gaan op weg. Uitgelaten wel te verstaan. De kids laten zich gelden. Ze zingen, schreeuwen en lachen alsof hun levens er vanaf hangen. Dolle voorpret, die busrit.
In Vaassen aangekomen, blijken de velden er fan-tas-tisch bij te liggen. Snel omkleden dus en als de sodemieter die wei in.
De warming-up gaat als altijd. Pasen en trappen, op goal knallen en 1 tegen 1. Keeper Dean is dan alvast warm geschoten, zodat hij de knallen van zijn medespelers goed kan verteren.
’t Is wel erg warm. Dat vindt Joris ook. Die heeft eventjes niet zoveel trek meer in de wedstrijd. Gelukkig grijpt hij al zijn moed bijeen en gaat ie gewoon van start.
Meer spelers blijken last van de warmte en wedstrijdspanning te hebben. Maar de trainers geven aan dat er maar 2 dingen belangrijk zijn: met PLEZIER de wedstrijd spelen (en vooral genieten). En het SAMEN doen.
Na de gebruikelijke yell met knuffelhaai Harry zijn de jongens en meiden klaar om te beginnen.
Dean op doel. Fenna, Jelte en Sem zijn het verdedigingsblok. Captain Jasmijn speelt verdedigend op het middenveld. Joris en Kyan gaan voor de nodige aanvallende creativiteit op het middenveld zorgen. En Ruben mag zijn baltovenaarskunsten in de spits laten zien. Jack en Jurgen beginnen even aan de kant. En daar zit ook Jill. Zij mag dus helaas nog niet meespelen. Maar je team aanmoedigen mag natuurlijk wel.
Dan gaat het fluitsignaal. We zijn begonnen!
Wat onder de indruk van de grote kerels bij de tegenstander Heerde zijn ze wel. Helemaal als het vrij vlot 0-1 wordt. Maar, geen paniek. Er is nog tijd genoeg. Helaas valt een tweede treffer ook nog voor de rust. En dan ontstaat er iets moois. Het heet ‘veerkracht’.
Ineens gaat het balletje lekker rond en komt de tegenstander er veel minder aan te pas. Er komen kansen. JO11-2 laat de tandjes zien! Die instelling wordt gelukkig beloond: Ruben scoort op schitterende wijze na een buitenaardse ‘trekbal’ van Joris.
Pirlo zou het niet beter hebben gekund. Maar ja, daar hebben de spelers geen boodschap aan. Want wie is nu Pirlo? Die kennen ze niet eens. Deze enthousiaste opmerking schrijven we dan ook maar even op het conto van de schrijver van dit stukje.
Het team vecht zich een slag in de rondte. Speelt de tegenstander bij vlagen zoek. En lijkt hard op weg naar de gelijkmaker. De tegenstander wankelt.
En zoals zo vaak gebeurt in voetbal… dan scoort de andere partij: 1-3. Wat een domper.
Misschien toch de negatieve vibe van de Eagles-bus? Wie zal het zeggen.
Door met de wedstrijd denken de kids. En dat doen ze. Wat prachtig om die strijd en passie te zien. Met mooi voetbal bovendien. Je zou denken dat ze om zouden vallen van de hitte. Maar nee, ze blijven gaan.
Natuurlijk gaat het pijn doen en raken ze vermoeid. Maar opgeven? Echt niet!
Jack prikt er nog een doelpuntje in na puik voorwerk van Kyan. Verder dan die 2 treffers komt het helaas niet. Heerde knalt er nog eentje in en dan is het schluss… 2-4. Helaas.
De traantjes vloeien hier en daar. Logisch, want ze waren zo dicht bij die beker. Al gauw is er de berusting en het besef dat ze er toch maar mooi stonden vandaag: in de bekerfinale.
Want dat was toch echt 15 jaar geleden voor het laatst gelukt door een jeugdteam van Overwetering. Daarom was er ook een afvaardiging van het jeugdbestuur.
De koppies gingen alweer omhoog. Dat moest ook wel. Want het moment van de prijsuitreiking en de fotoshoot was nabij. Daar gingen ze: met zijn allen het podium op, nadat ze eerst een prachtige medaille in ontvangst hadden genomen.
Toen verschenen de lachjes weer op het gezicht. Volkomen terecht. Dit was het moment om trots te zijn. En dat waren de trainers en leider uiteraard ook. Niet te vergeten alle vaders, moeders, broers en zussen.
De winst van de dag? De dames en heren van JO11-2 hebben een prachtig verhaal te vertellen. Ze hebben dit maar mooi meegemaakt en kunnen er de rest van hun leven over vertellen op verjaardagen en feestjes. Met de polo en medaille als keiharde bewijzen. En alsof dat nog niet overtuigend genoeg is, dan zijn dat wel de vele foto’s en filmpjes die door de supporters zijn gemaakt.
Nou, snel de bus weer in. Lekker bleren en zingen. En dan is het weer voorbij. Deze hele mooie dag.
Vanavond als toetje toch nog even de Champions Leaugue finale kijken?
Fenna en Jasmijn hebben eerst nog andere plannen. Zij gaan de Oranjeleeuwinnen uitzwaaien in Eindhoven.
Tjonge, wat een dag.