Sportjournalist Jan Willem Spaans verruilde onlangs zijn geliefde Amsterdam in voor een nieuw avontuur aan de oevers van de IJssel. Een keuze die wij natuurlijk alleen maar aanmoedigen. Toch gaat de inburgering in de Deventer koekstad niet geheel zonder slag of stoot. Jan Willem Spaans bespreekt iedere maandag wat hem opvalt als ‘nieuwe Deventenaar’.
Vorige week was ik in Berlijn. Voor mij is dat dé stad van Europa. De enige plek waar je al wandelend het verleden, het heden en de toekomst in elkaar over ziet gaan, en dat aan de hand van wat je het liefste doet. Star Trek, maar dan echt. En superlekker bereikbaar uit Deventer met een doorgaande trein. Na een paar dagen in de Duitse hoofdstad had ik een paar lessen (opnieuw) geleerd.
Eén: De Holocaust kent zijn weerga niet in modern Europa. Ik liep toevallig vlak langs het monument. Toen stuitte ik – via een jonge Deventenaar die zich in de lokale politiek stort – op een vrolijk vlogje van een of andere YouTube-ster die zijn bezoek aan Auschwitz wereldkundig maakte met een gezellige video. ‘Dit wil je toch meemaken, Auschwitz’, opende één van de heren. Rillingen. Het is de kinderen amper kwalijk te nemen. In ons parlement land zetelt inmiddels een partij die stelselmatige vergassing gelijkstelt aan een vaccinatie tegen een ziekte. Wie dat denkt: boek alsjeblieft een treinkaartje Berlijn en bezoek het Denkmal für die ermordeten jüden Europas. Je zal je vrij snel schamen. Als je er de vloggers en pretfotografen tenminste kunt wegslaan.
Twee: Er is wél draagvlak voor 2G-beleid. Sorry voor wie enkel het internet raadpleegt, maar de tegenstanders zijn een minderheid. De mensen stonden in de rij in Berlijn. Musea, restaurants, cafés, bioscopen, warenhuizen: haast overal moet je laten zien dat je geprikt of genezen bent. Niet uitvoerbaar? Onzin. Een afschrikkende werking? Niks van gemerkt. Er staat voor sommige ingangen een rij tot om de hoek. De overgrote meerderheid van de Berlijners heeft de QR-samenleving aanvaard. Niet van harte, en in de hoop dat het niet voor eeuwig is.
2G dus. Het kan en de meeste mensen maken er geen bezwaar tegen. Ongetwijfeld wordt het in de komende maanden in Nederland ingevoerd. Of het wenselijk is? Ik kreeg gemengde gevoelens. Veilig voelde het wel: ik ben ook niet besmet geraakt. Maar het idee dat iedere café-eigenaar mag zien wat mijn medische keuzes zijn? Vrolijk word ik er niet van. Een bekende die er wat sceptisch instaat, blijft me dezelfde vraag stellen. Hoezo zou je het 3G-beleid (genezen, gevaccineerd of getest) inruilen voor 2G (enkel genezen of gevaccineerd)? Is het van die drie opties niet een actuele sneltest die de meeste zekerheid biedt dat je die dag het virus niet meedraagt?
Het zijn zulke vragen waar ik graag naar luister. Intelligente mensen die nadenken en hun eigen bedenkingen formuleren. Dat zijn geen wappies (sowieso een kutwoord). En door die twee groeperingen op een hoop te gooien, smoort ieder debat. Zondag liep een mevrouw met een jodenster op haar t-shirt over het Museumplein. Opnieuw dezelfde bizarre vergelijking. Zulke mensen moet je geen podium geven, maar een kaartje voor het Anne Frank Huis. Wie de coronaregels dan nog vergelijkt met de nazi-dictatuur, is echt niet meer te redden.
In de komende maanden zal het coronabewijs ongetwijfeld besproken worden. In voorbereiding daarop stel ik voor om bij het publieke debat de toegang alvast te verstrengen. Nu geldt daar de 3W-regel: meepraten mogen wetenschappers, weldenkenden én waanzinnigen. Mijn idee: voer 2W in. Meningen zijn enkel nog welkom als ze onderbouwd zijn, waardoor serieuze gesprekken kunnen ontstaan over de grootste ethische dilemma’s die Europa in tijden gehad heeft. Nu wordt namelijk, hoe ironisch ook, het gesprek gekaapt door een klein groepje waanzinnigen met wie niet te praten valt. Ze hebben nu lang genoeg buitenproportionele aandacht gekregen voor onzin waar misschien vijf procent van de bevolking in gelooft. Inmiddels kunnen politici niet meer rustig slapen door zulke gekken.
Want Jan Willem van Dop heeft gelijk. Go Ahead moet open. Heel Deventer moet open, en iedereen die nadenkt snapt dat dat veilig moet. Tijd voor open gesprekken over hoe, en dat moet even zonder het weerzinwekkende, bedreigende gekrijs van de waanzinnigen.
Wie is Jan Willem Spaans?
Jan Willem Spaans is 26 jaar. Hij werkt als freelance verslaggever voor verschillende media, en verhuisde recent van Amsterdam naar Deventer. Hier komt Jan Willem een jaar lang de verrichtingen van Go Ahead Eagles volgen, om er uiteindelijk een boek over te schrijven. Hij heeft er in het verleden meer geschreven, allemaal met voetbal als thema. Op deze plek kan hij al zijn verwondering, verbijstering en vertedering kwijt voor het Deventer leven – deze column verschijnt iedere maandag!
Alle columns van Jan Willem lezen? Klik dan hierrr!