Bezoekers van de kantine van sportclub Diepenveen hebben hem vaak gezien: Ruud Veldman. Hij maakte met plezier een frikandelbroodje, een broodje gezond of een broodje bal klaar. Er was (meestal) genoeg voor iedereen die trek had – of gewoon zin in iets lekkers. Bijna vijftien jaar lang zorgde de inmiddels 78-jarige Diepenvener ervoor dat alles soepel liep in en rondom de kantine. Aan het eind van het vorige seizoen maakte hij zijn laatste broodje. Het was tijd om te stoppen.
Ruud begon ruim vijftien jaar geleden als trainer van het tweede elftal. Hij had er zelfs voor gesolliciteerd. “Met dat team speelden we een kampioenswedstrijd uit tegen Schalkhaar. De tribune zat bomvol. Ik wist eigenlijk al dat we niet zouden winnen,” vertelt hij lachend. Later trainde hij nog een paar andere teams, tot hij in de kantinecommissie belandde – samen met onder andere Inge Kappert. “Waarom niet?”, dacht hij toen. Dat leidde uiteindelijk tot het volledige beheer van de kantine.
Daar hoorde ook een officieel diploma bij: sociale hygiëne én een drankvergunning. Dat maakte het werk juist afwisselend. “Op zaterdag keek ik m’n ogen uit bij al die hummeltjes. Op zondag tapte ik met plezier biertjes voor de oudere jeugd.” Twee jaar geleden werd de kantine flink verbouwd. Bezoekers die voor het eerst binnenkwamen waren vaak onder de indruk. “Dat deed me wel goed,” zegt Ruud.
In het begin bakte hij vooral veel patat, maar langzaam kwamen er broodjes bij. “In het ziekenhuis waar ik op bezoek was, verkochten ze saucijzenbroodjes. Toen dacht ik: dat kan hier ook.” Inmiddels zijn de broodjes niet meer weg te denken uit de kantine. En Ruud wist altijd precies hoeveel hij er nodig had.
Ook bij feesten en activiteiten was Ruud altijd van de partij. “De donderdagavondtraining was altijd gezellig. Dat duurde vaak tot een uur of half één. Wel goed opletten dat het bier alleen bij de achttienplussers terechtkwam,” zegt hij met een glimlach. De pietentraining vond hij ook geweldig: “Broodje kroket voor de kids, warme chocomel voor de ouders.”
Het leukste vond Ruud het contact met de vrijwilligers. “Er kwamen steeds nieuwe mensen bij, anderen gingen weer weg. Zo leerde ik veel mensen kennen en werd mijn kring steeds groter.” En toen kwam het moment van stoppen. “Ik ben er van het ene op het andere moment mee gekapt. Dat moest ook, anders was ik door blijven gaan.” De sleutel heeft hij nog steeds. En ach – af en toe stapt hij nog gewoon even binnen, in ‘zijn’ kantine.
Tip Salland1:
Stuur een e-mail naar redactie@salland1.nl