“Met kerst ben ik tekeningen gaan maken om die vervolgens in de brievenbus te doen bij de bewoners,” zegt de 11-jarige Bryce-lynn. Eentje is namelijk dol op post.” Ze geeft aan dat hij bijna elke minuut wel met zijn sleutel in zijn hand naar de brievenbus loopt om te kijken of hij nog wat heeft gekregen. Daar was niets aan gelogen: op het exacte moment haalde de bewoner in kwestie zijn post op, waarna de dochter hem snel begroet om samen een kijkje te nemen. Hoe klein het gebaar ook lijkt: het betekent veel voor de bewoners van woonomgeving Schuilenburg in Raalte.
Jeroen, Debby en Bryce-lynn Bonhof zetten zich als gezin gezamenlijk in voor vrijwilligerswerk bij de woonomgeving Schuilenburg in Raalte. “Door dit soort verhalen merk je dat het verschil maakt,” zegt moeder Debby. “Het zou me een heel naar gevoel geven als ik ooit zou stoppen met vrijwilligerswerk.”
Maar hoe kan het dat je vrijwilligerswerk doet als gezin?
Dat vraag je je misschien af. Als Debby naar Jeroen en haar dochter Bryce-lynn kijkt, begint ze uit te leggen hoe het allemaal begon bij Schuilenburg. “Met kerst zeiden we tegen elkaar: ‘wat is het goede voornemen voor het nieuwe jaar?’” Jeroen en Debby wilden al een langere tijd vrijwilligerswerk doen, maar tijdens de kerstvakantie van 2024 zijn ze naar binnen gelopen bij Schuilenburg en hebben ze daar aangegeven dat ze graag een steentje bij willen dragen.
“Ze stonden een beetje perplex, want zoiets maken ze nooit mee,” zegt Debby, “maar het werkt wel, want we zitten hier nu toch.” Het idee van Jeroen en Debby was om samen te koken en dan soms hun dochter mee te nemen, maar het liep anders. “Uiteindelijk was er veel behoefte aan een fietspartner en ben ik dat gaan doen. Dit past ook goed bij wat ik graag doe,” zegt vader Jeroen. “Ik ben uiteindelijk bijna nooit gaan koken,” zegt Jeroen met een lach.
“Hij moest huilen en ging klappen.”
Bryce-lynn die in eerste instantie alleen zou mee-eten, is ontpopt tot dé favoriete vrijwilliger onder de bewoners. “Wat begon als af en toe mee-eten, groeide uit tot een wekelijks bezoek. Bryce-lynn werd de vaste gast die spelletjes ging doen met de ouderen,” zegt moeder Debby. Voor de dochter van Jeroen en Debby is het zeker niet verplicht om mee te gaan, waardoor het voor Bryce-lynn meer vrijblijvend voelt. Wanneer Debby alleen komt, zonder haar dochter, hoort ze wel altijd: “Waar is dat kleine meisje dan?”, waardoor het gezin inziet hoe erg de aanwezigheid van Bryce-lynn wordt gewaardeerd.
“Ik had een Feyenoord-boekje gebracht naar een bewoner. Hij moest helemaal huilen en ging klappen.”
Die dankbaarheid wordt volgens het gezin veel getoond: in woorden en daden. Volgens Debby denken mensen vaak in het groot als we iets dankbaars willen doen voor een ander. “Als je ziet hoe iedereen uitkijkt naar het moment dat jij er bent, is gewoon heel bijzonder. Vaak is een uurtje in de week al genoeg.”
Ook de dochter ziet in dat bewoners het kleine erg waarderen. Zo deelt ze haar mooiste herinnering met een bewoner. “Ik had een Feyenoord-boekje gebracht naar een bewoner. Hij moest helemaal huilen en ging klappen. Vaak als ik wegga bij hem, dan zegt hij altijd: wat een schattige meid.”
“Hij wordt helder van het fietsen”
Vader Jeroen heeft inmiddels een sterke band opgebouwd met Ben, een bewoner die lijdt aan Parkinson. Wekelijks gaat hij met hem op pad op de duofiets. “Hij wordt helder van bewegen en buiten zijn,” zegt Jeroen. “Ik kan nu heel goed zien hoe het met hem gaat, bijvoorbeeld of hij zin heeft in het fietsen.” Hoewel Ben moeilijk uit zijn woorden komt, laat hij wel blijken hoeveel hij de aanwezigheid van Jeroen waardeert. “Wat moet ik zonder jou?” en “Je bent er maar druk mee,” zijn zinnen die Jeroen vaak hoort.
Toch is het niet alleen Ben die een opsteker krijgt van deze momenten. Voor Jeroen zorgt het vrijwilligerswerk voor belangrijke leermomenten “Ik ben echt gaan leren om te genieten van de kleine dingen,” vertelt Jeroen. “Natuurlijk weet je dit wel, maar door hier te werken snap je de lading. Niet elke dag is je zomaar gegeven.”
Op een winderige dag is het weer tijd om een rondje te gaan fietsen. Zodra Jeroen de woonomgeving inloopt, slaat hij meteen rechtsaf om Ben op te halen. “Hier is het al.” In een van de eerste kamers zit Ben voor het raam. “Hey Ben! Hoe gaat het?”, vraagt Jeroen. “Goed”, antwoordt Ben. Veel woorden gebruikt hij niet, maar je merkt dat hij er zin in heeft. Jeroen raadt hem aan zich warm aan te kleden voor op de fiets. De sjaal en muts zijn snel gevonden, maar de handschoenen zijn op mysterieuze wijze verdwenen.
Uiteindelijk besluiten ze toch naar de fiets te gaan. Terwijl Jeroen nog eventjes verder zoekt, loopt Ben alvast naar de fiets. Op de vraag of Ben er zin in heeft, reageert hij met: “Heel veel.” De duofiets staat al klaar, met een vaste reservering voor elke donderdag. Jeroens dochter komt ook nog even langs om uit te zwaaien. De handschoenen zijn uiteindelijk gevonden, de gordel gaat om en Ben is klaar voor vertrek. “Veel plezier”, roept Bryce-lynn terwijl ze weer naar binnenloopt.
“Het hoort erbij en we laten hier ons niet door afschrikken.”
Het raakt je persoonlijk
Op de woongroep ontstaan hechte banden tussen de bewoners en vrijwilligers. Dat merkt ook het gezin dat regelmatig over de vloer. Kort na het overlijden van Debby’s vader, was er sprake van een sterfgeval op de afdeling. Omdat de situaties kort na elkaar plaatsvonden, hakte dat er flink in, vooral bij Bryce-lynn.
“De persoon in kwestie was ook wel jouw favoriet hè?”, zegt vader Jeroen. Bryce-lynn knikt somber en wordt lichtelijk emotioneel. Na het overlijden van Debby’s vader, was dit een tweede bittere pil die het gezin moest slikken. “We wisten het al wel, want de ene dag ging het slechter en was hij heel ziek. De andere dag was hij wel weer bij. Maar het bleef niet goed, dus we verwachtten dat het elk moment kon gebeuren”, vertelt Bryce-lynn openhartig.
Debby vult aan: “Je zag hem ook aftakelen en dat is wel vervelend. Maar we hebben ook gezegd: het hoort erbij en we laten hier ons niet door afschrikken.”
Puzzelen
Inmiddels heeft het gezin de draad weer opgepakt en ondersteunen ze nog altijd de bewoners met plezier. Zo kookt Debby regelmatig voor de woongroep. De geur van de aardappeltjes hing al door de lucht voordat je de ruimte betreedt. Aardappeltjes, visfilets en worteltjes met doperwtjes staan op het menu. De hele kamer van de woongroep brengt een warme sfeer met zich mee: een mooie open keuken, een ruim zitgedeelte, een haardje en een lange eettafel waar de hele woongroep gezamenlijk kan eten.
Ondertussen neemt Bryce-lynn zelf het initiatief om de tafel te dekken. “Help je mee?”, vraagt ze aan de enige bewoner die in de woonkamer aanwezig was. De andere bewoners zijn namelijk nog in hun eigen kamer. De dochter haalt vervolgens het tafellaken uit de kast. De bewoner die in eerste instantie het tafelkleed alleen uit wil vouwen, heeft toch wat moeite. Bryce-lynn schiet gelijk te hulp om het laken samen met de bewoner of de tafel te trekken. Uiteindelijk legt ze samen met de bewoner alle borden en bestek neer, waardoor de tafel volledig gedekt is.
Een aantal minuten later begint ze een bewoner te helpen met puzzelen, dat door middel van een scherm gebeurt. “Ik heb hem leren puzzelen”, zegt Bryce-lynn vol trots, toen ze naar het scherm liep. Je kan kiezen uit vier, negen of twaalf stukjes. Het grappige is dat de bewoner steeds op het hint-knopje drukt waardoor de puzzelstukjes automatisch op de goede plek verschijnen. “Nee-hee… het moet zo”, zegt de dochter terwijl ze een puzzelstuk naar de goede plek sleept. “Nu jij”, vertelt ze. Terwijl hij zijn vinger naar het scherm beweegt, lijkt het alsof hij een stukje naar de goede plek schuift. Maar dan drukt hij plotseling weer op het hint-knopje. Vervolgens lacht Bryce-lynn: “Je bent me er eentje.”
