Ik hoorde in een Een Vandaag-enquête dat Nederlanders bang zijn te zeggen wat ze denken van asielzoekers. Niet doen! Zeg maar gewoon wat je denkt. Maar sta dan tegelijk wel open voor discussie.
Door Hasan Kaddour
Syriërs die asiel vroegen in Nederland, kozen daar bewust voor. We hielden rekening met de kwaliteit van de samenleving waarnaar we toe vluchtten en op zoek gingen naar bescherming. De Nederlandse samenleving was niet onbekend, jullie zijn de mensen die het land van de zee namen.
In feite zijn de Syriërs niet alleen de oorlog ontvlucht, ze ontsnapten uit een wreed regime dat hen al meer dan vijftig jaar had gekweld, een dictatuur na een militaire coup, die gevangenissen vult met politieke gevangenen, vrijheden onderdrukt en elke stem van de democratie verbrijzelt.
In Syrië hebben de muren oren. Misschien is één woord genoeg om iemand achter de zon te verbergen. Het regime aarzelt niet om zelfs een heel land te vernietigen als het zich bedreigt voelt.
Wij vluchtelingen, proberen dat te vertellen aan de gemeenschappen waar we terecht komen. Verschillende identiteiten in een samenlevingen betekent niet dat de ene beter is dan de andere, dat het ook kan zonder voorkeur of discriminatie.
Een Vandaag ondervroeg Nederlanders naar hun identiteit. Of Nederlanders hun nationale identiteit voelen en of die onder druk staat. Volgens dat onderzoek is jullie identiteit die van tradities, Sinterklaas, de VOC, respect voor elkaar, de Nederlandse geschiedenis, het koningshuis.
Twee derde vindt dat die identiteit onder druk staat. Door nieuwkomers met hun andere cultuur. Door mij dus, maar ook door mensen die hier al tientallen jaren wonen.
En de helft van jullie zegt niet openlijk te kunnen praten over hun persoonlijke overtuigingen en meningen over nieuwkomers, omdat ze bang zijn dat ze verkeerd worden begrepen en als racist of als voorstander van slavernij worden weggezet.
Interessante cijfers voor een volk van praktische mensen die niet van halve oplossingen houden, in een samenleving waar je veel vrijheid van meningsuiting geniet. Als al die Nederlandse vrienden van mij dat ook zo ervaren weten ze dat goed te verbergen.
Maar ik denk eigenlijk eerder dat zij anders zijn. We zijn verzoend door onderlinge openheid, want verzoening bereik je niet met wetten maar door in gesprek te gaan met elkaar.
Als je zwijgt leer je de werkelijkheid niet kennen, exporteer je het probleem, politici springen daar dan weer op in. Wij Syriërs weten waar we het over hebben. De muren hadden oren, iedereen hield zijn mond, tot de oorlog kwam: toen explodeerden al die opgekropte onenigheden.
Je kunt om de hete brei heen draaien en niet zeggen wat je denkt, of juist het beestje bij de naam noemen, maar dan tegelijk afspreken niet moe te worden van onderzoek en openhartigheid. Ik bepleit dat laatste.”
Hasan Kaddour is vluchteling uit Syrië, neergestreken in Olst.
Het bericht Hasan Kaddour: De muren hebben oren verscheen eerst op Opinie in Salland.
