Op weg naar Wijhe kreeg ik als wielrenner het advies, wat heet… de ópdracht, niet harder over het fietspad te racen dan 30 kilometer per uur. Vind ik gemeen. Op mijn leeftijd is 30 heel erg hard. Ik vermoedde dan ook dat er ergens in de berm een grappenmaker schik lag te hebben om die confrontatie tussen mijn gepeddel en dat bord.
Maar dat was niet zo. Het was hier serieus te doen. Lijntrekkers markeerden de zijkant van het fietspad. En terwijl ze dat aan het doen waren mocht ik dus niet harder dan 30.
Ik ben ook wel eens verkeerswerkzaamheden tegengekomen waar je niet harder dan 50 mag op een plek waar je sowieso niet harder dan 50 mocht, zelfs een keer zo’n ’50-bord’ in een 30 kilometer-zone… Dat je dus vanwege de werkzaamheden eigenlijk harder mag dan anders.
Over-organisatie. Eigenlijk moet een schrikhek en hier en daar een zwaailamp voldoende zijn om mij te waarschuwen. Als ik dan toch in de problemen kom, is dat mijn eigen schuld. Maar het zal juridisch wel anders zijn. Dat ik de wegbeheerder kan aanklagen als ze niet het uiterste gedaan hebben mij te waarschuwen.
Die lijntrekkers weten ook wel dat al die signalen onzin zijn, dus die plukken bij een nieuwe klus gewoon het verbodsbord van de aanhanger dat ze er het makkelijkst af kunnen krijgen, prikken dat in de berm, doen hun dingetje en gaan ’s avonds gewoon weer naar huis. Niks gebeurd, dus niks fout gedaan.
En dan kun je denken ‘Denne, maak oe d’r niet zo druk ömme’, maar dat soort veiligheidsgedrag kom je steeds vaker en op veel meer plekken tegen. Dat de verzekering aan de telefoon mijn geboortedatum vraagt om zeker te weten dat ik het ben. Schijnveilig, omdat het altijd dezelfde vraag is. Dat je in het ziekenhuis je ID bij je moet hebben, alsof ik de te hoge bloeddruk namens iemand anders kom laten controleren. Dat thuistoetsen niet mogen omdat je dan kunt spieken, terwijl je datgene wat je spiekt veel langer onthoudt.
’t Is allemaal bangigheid. We durven de verantwoordelijkheid niet te laten daar waar die hoort, bij ons zelf. We dreigen die over te nemen van anderen. Maar ik heb mijn kinderen anders opgevoed. Waarom ik soms gewoon door rood fietste: “omdat ik zelf ook wel kan uitkijken. Je moet stoppen als er verkeer aan komt én als er een politieagent in de buurt is. Anders rij je maar gerust door.”
Het bericht Denne is de weg kwijt verscheen eerst op Opinie in Salland.
