Elvira Salet is de sympathieke en gedreven coach en trainer van het juniorenteam van de gewestelijke selectie ‘SprintTeam Oost’. Onder haar bevlogen leiding ontpoppen schaats-talenten uit Oost-Nederland zich. Elvira maakt veel mee en maandelijks deelt ze haar belevenissen en ervaringen in een heerlijke column met onze sportmedewerker: Erik van Luttikhuizen.
Lieve Erik,
Wat brengt de toekomst… ja, als wij dat zouden kunnen voorspellen. De tijd verschijnt, maar de tijd staat nooit stil. Zelfs je allerlaatste droom kan uiteenspatten net voor de finish en verdwijnen in de tijd. Helaas is ook in de topsport niet alles maakbaar. Je weet nooit wanneer misschien wel het mooiste moment in je leven verschijnt of juist het dramatische sportmoment. Wat wél kan: er keihard voor werken.
Maar ook dat is geen garantie voor succes. In ieder geval in de zomer leggen wij de basis voor toekomstig succes. Erik, ik denk bij voetbal ook: niets krijg je in de top cadeau. Joop Zoetemelk zei onlangs in de Tour: “cadeautjes worden niet uitgedeeld, je moet ervoor strijden.” De één meer dan de ander, simpelweg omdat sommigen genetisch het geluk hebben dat zij dat meekregen van hun ouders. Mathieu van der Poel is daar een mooi voorbeeld van.
Binnen de voetbalwereld en ook in de schaatswereld zie ik steeds meer zonen en dochters verschijnen van wat ooit topvoetballers en schaatsers waren. Dat zijn ‘grote schoenen’ die gevuld moeten worden. Die druk kan soms enorm zijn, omdat er door de omgeving altijd wat van je wordt verwacht. Maar ook deze aanstormende talenten moeten er keihard voor werken — een zomer lang!
Erik, het seizoen voor het voetbal is begonnen, de competitie is losgegaan. Het gevoel weer van de aanmoedigingen of soms gejoel, het ruiken van nat gras, dampende voetbalshirtjes, de kruidige herfstlucht of heerlijke heldere vrieskou, een ijsstadion vol enthousiaste schaatsliefhebbers en ‘vertrokken koppen’ op het ijs. Maar vooral: proeven aan de winst! Hoe mooi gaat het nieuwe voetbalseizoen en bij ons het schaatsseizoen worden!
Superjammer, Erik, dat vorig weekend de Johan Cruijff Schaal aan jullie voorbijging. Het was wél historisch dat Go Ahead Eagles daar stond in de finale en er echt voor streed tegen PSV! Gelukkig hebben jullie al Europees voetbal. Jouw cluppie, Erik, moet aan een geheel nieuwe speelstijl wennen. Heeft dat ze ‘genekt’? Nu spreek ik even niet als voetbaltrainer, maar wel uit het perspectief van een trainer. Ik weet niet of het slim was van de nieuwe trainer, Melvin Boel, om gelijk een geheel andere speelstijl in te voeren! Natuurlijk, iedere trainer heeft zijn eigen ‘handtekening’. Maar er waren ook de nodige transfers, en ook dat brengt al verandering in het spel.
De Busser is van geweldige waarde in het team en natuurlijk zijn Nauber (ondanks dat vervelende eigen doelpunt) en aanvoerder Mats Deijl ook van onschatbare waarde in het veld! Dat bleek wel een week later toen Nauber in Sittard de gelijkmaker erin schoot tegen Fortuna Sittard. Nu vanuit de 9e plek gaan bouwen aan een succesvol seizoen, lijkt mij.
Bij ons schitteren de Olympische Spelen de topschaatsers tegemoet. De merkenteams ‘slijpen de messen’. WIE overleeft het OKT, wat met stip in hun agenda staat? WIE wordt daarna Olympisch kampioen? Wordt het de Amerikaan Jordan Stolz of ‘onze eigen helden’ Jenning de Boo of Joep Wennemars? Bij de dames hebben Joy Beune, Femke Kok en Jutta Leerdam goeie kansen. Vlak natuurlijk ook de rest van TeamNL niet uit. Hoe dan ook, het wordt een zenuwslopend en vooral interessant schaatsseizoen.
Terwijl jullie dus afgelopen week helaas met een gelijkspel tegen Fortuna Sittard begonnen, zijn wij een week geleden in Thialf het ijs opgestapt. Nog niet met het complete team; sommigen zijn nog met vakantie. ‘Onze’ Veerle Friso is mee als stagiair met TalentNed naar de Ardennen. Tot nu toe een goeie zomer gedraaid, met in juli een trainingskamp in Inzell. Helaas waren de weergoden ons niet helemaal gunstig gezind. Een aantal buitentrainingen viel in het water — echt, Erik, hoosbuien waar je niet in wilt fietsen of hardlopen.
Gelukkig waren er ook dagen dat wij wél lekker konden fietsen, met veel klimmetjes en niet te vergeten: lekker afzien! Want succes, Erik, komt niet vanzelf; succes moet je claimen. Daar hoort slim en goed trainen bij. Je hebt de buitencategorie in de Tour — nou, wij hadden een buitencategorie rondom de Chiemsee op de racefiets: zo’n slordige 100 km voor de wielen. Een ronde van afzien én na afloop heroïsche verhalen.
‘De Tour wacht op niemand’ — dat fenomeen namen de schaatsers mee op dat rondje langs het meer. Deze keer, Erik, hoefden zij niet in een treintje te blijven fietsen, maar mochten proberen los te breken. Met z’n negenen gingen zij dit avontuur aan. Bij de start keken sommigen zorgelijk, maar ook gretig, om de grens te mogen verleggen en op niemand te hoeven wachten. De opdracht was simpel: niks duurzones, je mag volledig uit je comfortzone gaan.
Vanaf Kienberg ging het los richting het meer; als jonge honden werd er gelijk stevig gefietst. De eerste brak al vrij snel; met 30 km lag hij eraf. De volgende twee braken op 60 km. Met zes man ging de snelheid vrij constant richting de 40 km per uur. Na het terugbuigen vanaf het meer, vlak onder de rook van Siegdorf, waren ze Djem Smeele kwijt, maar wonder boven wonder reed hij even later 300 m vóór hen! Niemand snapte het. Djem dacht dat hij nog achter de anderen zat en was aan het stoempen om weer bij ze te komen — hahaha, Erik. Zonder dat deze B2-junior het gemerkt had, was hij op een geitenpaadje terechtgekomen en zodoende weer in het spel.
De echte battle met de vier Neo’s en twee junioren B2 die nog over waren, kon beginnen: Syl, Sim, Jonas, Evan en Tijl, en Djem. Uiteindelijk bleven er drie in de laatste meters over: Syl, Sim en Jonas. Toen kwamen de verhalen…
Sim: “Ik moest bijna kotsen.”
Luuk: “Man, wat was jij aan het doen toen je er nog bij zat op 60 km? De gel en koekjes van je vlogen ons in het gezicht en om de oren.”
Veel gelach: “Luuk, je hebt zélf je banaan nog in je achterzak” — hahaha.
Luuk, met een rode kop: “Het ging zo hard, ik kon die gel niet goed open krijgen, drukte te hard, de koekjes waaiden uit mijn hand voordat ik ze in mijn mond kon stoppen, én de banaan durfde ik toen helemaal niet open te maken.” 😊 Finish — hahaha, terrortraining!
De batterijen worden nog verder opgeladen, Erik, de zomer is nog niet voorbij. Nog even lekker de wind in je haren voelen op de racefiets en de heerlijke geuren opsnuiven van versgemaaid gras langs de IJsseldijk. Een jong veulen in de wei zien dartelen. In ons team zijn ook twee vrolijke jonge stagiaires erbij gekomen: Benthe Kamerling en Liz Wolters. Talentjes in de dop. Ook bij hen zie je de verwondering van een hele nieuwe sportwereld waarin zij terecht zijn gekomen. Net als bij het jonge veulen in de wei zie je de onbevangenheid en blijdschap van die twee meisjes. Met speels gemak mogen zij aankomend seizoen proeven aan de sub-topsport.
Mijn taak is ze zolang mogelijk dat fijne, onbevangen gevoel te laten houden. Weg bij de prestatiedruk en alleen maar met plezier hun passie laten groeien. Dat vind ik cruciaal om een mooie basis te leggen voor hun verdere ontwikkeling.
En natuurlijk, Erik, ook in de sub-topsport zit rivaliteit bij een individuele sporter. Ook dat moet op een goede manier worden ontwikkeld. Erik, ik hoorde wijze woorden van een voetbalcoach — dat moet jou ook aanspreken. Arne Slot zei in een interview: “Er is altijd rivaliteit, maar ook een mooie bron van kameraadschap in een team.”
Loading gezamenlijk… een hele zomer lang met het team. Daarna kan het spel weer beginnen!
