Standvastigheid bewonder ik. De man die ik vanaf de fiets op de frisse zondagochtend een welgemeend ‘jo!’ toewuifde was zelfs van een afstandje milieu-standvastig. Zijn zaag knetterde geen tweetakt-olie de lucht in maar haalde zijn kracht met een stevig, schurend geluid uit een verantwoorde accu. Zijn windmolen draaide hoog boven de struiken wattages bij elkaar. Het dak van zijn woning bestond uit vetplanten en rondom, in de natuurlijke tuin, pronkten rekken met zonnepanelen.
Op mijn eigen erf ontbreekt iedere standvastigheid ten aanzien van het milieu. Een dieseltractor en een 3.0 V6 Audi staan onder de carport, twee jaren tachtig motorfietsen die het liefst sloten benzine door de carburateurs spoelen bivakkeren in de kapschuur. Op het rek in het tuinhuisje staat een rijke collectie aan tuinapparaten: bladblazer, kettingzaag, bosmaaier, heggenschaar. Het draait allemaal op Aspen 2. In huis hangt een achterhaalde CV-ketel aardgas te verstoken, in de avond meestal ondersteund door een houtkachel. Hier en daar wachten gloeilampen nog steeds op vervanging.
Ik schat zo in dat het mensbeeld van de standvastige man nogal afwijkt van dat van mij. Hij gelooft in een toekomst waarin iedereen zijn steentje bij kan, nee móet, dragen aan een schone wereld. Waarin zijn eigen overtuiging uiteindelijk ieders overtuiging wordt. Er is nog hoop voor de mensen. Een betere wereld begint voor hem bij jezelf.
Hoe schril steek ik hierbij af. Ik heb de mensheid niet zo hoog zitten. Natuurlijk, hier en daar valt best wat bij te sturen door leiders met charisma en macht. En in de nabije toekomst zullen ongetwijfeld wat wetmatige maatregelen op democratische wijze in ons poldermodel worden ingepast. Maar uiteindelijk zal moeder aarde zich weten te bevrijden van de zware last van miljarden parasiterende mensen, die allemaal vinden dat ze recht hebben op een hapje uit haar uitgeputte lichaam.
Ondertussen dwarrelen bladeren op het fietspad. De wind trekt aan en in de verte zie ik de kerktoren uit de mist opdoemen. Schapen grazen of liggen te herkauwen. Een zwanenfamilie dobbert in het vreemde, kraakheldere water van een dode boerensloot. Een hardloper rent puffend en blazend, muzikaal ondersteund, door zijn eigen universum. Tussen de nieuwbouwwoningen schept een kraan grote happen uit een berg zwarte aarde. Twee wandelaars debatteren luid terwijl ze stevig doorlopen. Achter een boerderij snijdt een tractor rammelend en ratelend plakken voer uit een kuilbult.
Over tien minuten heeft oma de koffie klaar. Ver terugkijkend weet zij dat de toekomst altijd verrast en snel komt. We zijn een stofje in de lucht, een rimpel in de oceaan, een tikje op de oneindige klok van het heelal. En zij weet allang dat de standvastige man en ik, net als de rest van de wereld, maar wat aan prutsen. Het is niet anders.
www.brettsnap.nl
brettcolumn@hotmail.com
Het bericht Brett en de standvastige mannen verscheen eerst op Opinie in Salland.