Onze hond Joep was een blonde labrador. Een rekkel die aangeboden werd in de krant. Op dezelfde pagina boden zich ook loopse teefjes aan. Mijn zus zag alleen de ronkende advertentie van reu Joep staan.
Door Arjan Pronk
Joep moest weg ivm allergie van een kind des huizes. Per inschrijving maakte je kans om hem te krijgen. Mijn zus schreef een brief waar geen sollicitatie brief tegenop kon. Eén en al toewijding, ze gooide het dorpse karakter, de Sallandse heuvelrug en de klaar staande warme mand hartstochtelijk in de strijd. Joep was 3 jaar en had alle fases waarvan een mens vindt dat ie ze moet doorlopen, fier doorstaan. Cursussen gehoorzaamheid, zindelijkheid en braafheid, ja ook een tatoeage en een stamboom. Blaffen en kwispelen had ie zichzelf aangeleerd.
De brave kindervriend maakte van iedereen hondenmensen. Ook van blanken.
Mijn zus hield de brievenbus en volgens mij elke postbode in de gaten. Toen de brief kwam werd ie meteen herkend en met de tanden geopend. Natuurlijk, ik wist het, we waren uitverkoren. Ik ken m’n zus.
Die zaterdag-ochtend stond er een vrouw met stadse flair op de stoep, een dorpsgek herkent dat meteen. Een rank welbespraakt mens met een Saab. Joep zat te haggebalgen achterin. Hij was van het soort dat het liefst elke openstaande auto induikt en erin blijft zitten als een mongool in een draaimolen. Hij sprong eruit met z’n tong op de klinkers als een losgelaten kalf. 8 mei, zoiets vergeet je niet. Mijn zus lag er meteen op haar knieën bij en Joep liet zich aanhalen als een verloren zoon. De bazin schoot vol,
ze schokte als een naar troost snakkende kleuter. Mijn pa stak een sigaar aan.
Natuurlijk, ze kreeg koffie en koekjes en was familie voor ze er erg in had. Een warm Sallands bad vol small talk en familiefoto’s. Mijn moeder was erin gespecialiseerd en mijn pa bromde af en toe wat.
De vrouw had al rap haar jas uit en kende de weg naar de wc. Mijn zus belichtte alle ideale omstandigheden voor de verse huisvriend nog eens oraal. De tuin, het rustige dorp, het pleintje voor mijn pa’s fietsenwinkel. Het Mariaoords-bos tegenover ons huis, het Klömpies bos daarachter. Ja, voor dier en mens was het hier de hemel. Terwijl Joep met elk kruis kennis maakte liet hij gemoedelijk zijn eerste scheet. Mijn pa kreeg trek in eieren en aaide zijn kop.
Ze had een arsenaal aan hondenspul mee. Een bak vol honden-speelgoed van plastic. Nepbotten, piepbeesten en attributen die me deden denken aan de sekssjop van tante Sjaan. Alsof de reu geen broekspijpen, tafelpoten of teven lustte. Vlooienbanden, inentingsbewijzen vol stempels, riemen, halsbanden, een teken-tang, een tandenborstel, shampoo en het stamboomboekje. Ik vroeg nog of zijn telefoon, oplader, id, portemonnee, condooms en verse onderbroeken ook mee waren gekomen. Mijn zus jankte daar hard overheen door te vragen of Joep ook gek was op zwemmen. De hond schrok ervan. Ja, dat was ie. De vraag of ie een zwembroek en zwemdiploma had slikte ik in.
Het afscheid en de ontmoeting duurde zo’n 3 uur, Joep lag al lang en breed te ronken onder de keukentafel. Ik zag dat mijn pa enige concurrentie ervoer mbt de logge lobbes. Mijn zus had hem zelfs even laten pissen tegen de Lourdesgrot-replica aan de overkant. Als de drietand van Lucifer spoog hij zijn gele vlam tegen de grot. Territorial pissing, autodidact.
Maria knipoogte.
Toen de vrouw definitief in de benen kwam, ze heette Charlotte, had ze het zwaar. Het moment van afscheid was daar, de tranen biggelden zonder geluid over haar opgemaakte gezicht. Mijn zus wilde hem wakker maken maar Charlotte zei dat het zo goed was. Joep snurkte tevreden. Er zat een schuimkop op z’n pistool. Om de emoties daar te laten waar ze waren deed mijn pa de deur alvast geraffineerd open. Toe maar, zei hij. De vrouw wapperde zoals vrouwen en homo’s dat van elkaar af hebben gekeken. Met een wapperend handje voor haar gezicht met gespannen vingers. Volgens mij is dat gewapper ooit ontstaan omdat anders het hele maskertje tot een smeerboel wordt gewreven.
Telefoonnummers uitwisselen, een onhandige afscheidszoen, een vaarwel en nogmaals dank op de dam. Ook mijn zus pinkte een traan weg, mijn moeder verkreukelde haar theedoek. Mijn pa lag reeds lang en breed onder een lekkende Kreidler te sleutelen.
Nadat de zoveelste geruststelling bijna argwaan wekte stapte de ex-bazin met haar blote jurk de lege Saab in. Een toeter, een zwaai en gas. Joep blafte onnozel en stootte zijn kop tegen het tafelblad.
Toen Joep na 10 warme jaren vol vreten, scheten, waken, meuren en door de bossen draven op was zocht hij meerdere malen een plekje. Dat had ik wel door, dieren voelen dat harder dan mensen. In een abatoir had ik dat eens gezien, ook zag ik dat mensen de bruutste beesten zijn. Joep waggelde meerdere keren richting de Lourdes grot om daar tussen de rododendrons te gaan liggen zieltogen. Niemand bezwaren en zichzelf aandienen aan de kringloop van het leven. Mijn pa kreeg er een paar keer gewaar van en haalde de slome zo weer uit de bosjes. 2x kreeg hij nog een overdosis prednison en leefde hij kinderlijk op. Uitstel van overgang, want een executie kon je het niet noemen.
Toen het Joep gelukt was kwam de vrouw nog eens langs. Dit keer in een gezinsbus. Ze werd nog warmer verwelkomd dan 10 jaar terug. Aan de keukentafel biechtte ze op dat er helemaal geen allergie in het spel was geweest. Ze puilde uit haar blote jurk en sloeg haar opgeverfde ogen ten hemel. Het was haar en haar man allemaal teveel geworden toen ze de tweeling hadden gekregen. Arme Joep, hij was het droevige offer. Ze brak zowat af bij de enkels. Het was stil en ze keek weg in haar groene thee. Mijn pa bromde als een naar drank smachtende priester na de zoveelste zonde dat ook kinderen dat helaas overkwam. Zijn hemd vol jusvlekken trok ons regelrecht uit de biechtstoel-vibe.
We namen haar niks kwalijk, Joep was welkom. Ze namen tenminste de moeite om een goed warm nest te vinden ipv een boom. Een foto van een bejaarde Joep hing boven de lege mand.
Charlotte slikte.
Het bericht Arjan Pronk over Joep de hond verscheen eerst op Opinie in Salland.