Op een zonnige vrijdagochtend in augustus heb ik afgesproken met Hanne (22). Ze woont in Het Weijtendaal in Wijhe, één van de verpleeghuislocaties van Zorgspectrum Het Zand. Ze neemt me mee naar haar appartement, waar ze sinds een ruime maand woont.
Twee uur reistijd, enkele reis, had ze de afgelopen periode. Vanuit een dorpje in de buurt van Drachten naar Zwolle, waar ze aan het Cibap ‘Fabrics and Design’ studeert – een creatieve MBO-opleiding waarin experimenteren met leer en textiel centraal staat. Met de opgedane kennis maakt ze kunst, accessoires, tassen, wandobjecten of kleden – alles behalve kleding. Een kamer is, ook in de regio Zwolle, niet vindbaar en niet betaalbaar. Bovendien past een studentenhuis niet bij Hanne. ‘Ik heb een half jaar in Berlijn gewoond. Een vieze keuken, allemaal feestbeesten, dat past gewoon niet zo bij mij.’ De camper, waarvoor ze zo hard spaarde in haar tussenjaar, was een bewuste keuze als tijdelijke oplossing voor minder reistijd. Net als de keuze te kiezen voor wat ze écht leuk vindt.
Toen Hanne hoorde dat Het Weijtendaal woonstudenten zocht, wist ze dat één van de appartementen voor haar moest zijn. ‘Ik vond het best spannend, een sollicitatiegesprek met een commissie van drie mensen. Het voelde van tevoren een beetje alsof ik “gekeurd” zou worden. Maar het gesprek ging gewoon heel gezellig. Dat ik één van de drie uitgekozen woonstudenten ben komt denk ik door mijn creativiteit, mijn leeftijd én omdat ik makkelijk praat.’
Het past goed bij me
‘Ik vind het nu al zo’n gave ervaring om hier te wonen, ik kan echt wat betekenen voor anderen. Het past zó goed bij me. Ik hou ervan om samen gezellige dingen te doen. Met ouderen maakt het éxtra leuk, omdat ik verhalen over vroeger hoor die ik anders nooit zou horen. Ik vind dat heel interessant, ik kan zoveel leren van de mensen hier. Er is zoveel humor – ik lig soms echt in een deuk bij de bewegingslessen. Het is echt een win-win-situatie volgens mij.’
Met een kop koffie in haar hand, aan haar keukentafel, vertelt Hanne stralend verder. ‘Ik merk dat iedereen het heel leuk vindt dat wij, woonstudenten, hier wonen. Al een paar keer hoorde ik, als ik een ruimte uit liep, mensen zeggen “Wat is ze leuk, he?!”. Ik heb al veel leuke gesprekken gehad met bewoners, hun familie en medewerkers. Ik vind dat Zorgspectrum Het Zand het heel goed geregeld heeft. Ze houden heel veel rekening met ons, maar ook met de reguliere bewoners. We hebben al een paar evaluatiegesprekken gehad, zodat we nog makkelijker onze weg kunnen vinden.’
‘Ik voel me echt thuis hier. In Het Weijtendaal, maar ook in Wijhe. De natuur is prachtig! Landgoed De Gelder en de IJssel natuurlijk. Om even tot rust te komen ga ik graag wandelen of fietsen. ’s Avonds wandel ik regelmatig een rondje met Jada, één van de andere woonstudenten. Het lijkt me ook leuk om met de duofiets op pad te gaan – maar die wil ik eerst even goed onder de knie krijgen’, vervolgt Hanne lachend. De oranje zonwering kraakt als deze automatisch naar beneden gaat. Samen kijken we nog even naar buiten, naar de groene bomen, het water en de ooievaars in het park. Het is een heerlijke plek, zowel binnen als buiten. Een warmer welkom, inclusief de tekeningen “Welkom in Wijhe” van de bewoners, konden de jonge studenten zich niet wensen.
Niet omdat het moet, maar omdat we het leuk vinden
Hanne en haar mede-woonstudenten Jada en Arthur hebben in de korte tijd dat ze er wonen al verschillende activiteiten met de bewoners gedaan. ‘Niet omdat het móet, maar omdat we het leuk vinden.’ De woonstudenten hebben een klik samen en zoeken elkaar regelmatig op. Samen hebben ze kennisgemaakt met de andere bewoners, een housewarming gegeven voor bewoners en personeel, bloemen van crêpepapier gemaakt en koekjes gebakken. Ook drinken ze regelmatig een kopje koffie in de gezamenlijke huiskamer of een biertje op het terras, spelen ze een potje rummikub of schuiven ze aan bij de lunch. Hanne vindt het gezellig om de krant te lezen aan de grote tafel bij de receptie, vlak naast de ingang, waar altijd wel iemand aanschuift voor een kop thee of een praatje.
Ik heb er een familie bij
‘Ik ben echt dankbaar’, vertelt Hanne. ‘Ik vind het natuurlijk fijn dat ik een plek heb om te wonen, maar dat is het niet alleen. Ik heb er eigenlijk een familie bij. Als ik thuis kom, is er altijd iemand om mee te praten of te rummikuppen. Ik voel me super-geaccepteerd hier. Dát vind ik het mooiste van hier wonen. Er is altijd wel ergens gezelligheid te vinden in dit gebouw. Er zijn nog veel momenten dat ik aan mijn tassen zal werken – en ik heb al bewoners in gedachten die vást wel bij me willen komen zitten. Er zijn zoveel (vooral vrouwelijke) bewoners die het leuk vinden om creatief bezig te zijn. Ik laat ze graag de tassen zien waar ik mee bezig ben. En zij vertellen me weer hún verhalen over trouwjurken van vroeger en de huishoudschool waar ze door omstandigheden niet naar toe konden. Ik vind het zó interessant allemaal.’
Creativiteit, tatoeages en ouderen
‘Ik heb weleens gehoord dat mensen met een creatieve achtergrond én mensen met tatoeages goed om kunnen gaan met oudere mensen’, filosofeert Hanne. ‘Ik zou niet per se in de zorg willen werken, maar ik vind het leuk en interessant om met oudere mensen te praten. Soms stellen ze ook vragen over mijn tattoos, omdat ze er heel anders uitzien dan vroeger. En veel kleurrijker. Ze willen weten wat de tatoeages betekenen, dat vind ik leuk en leg ik graag uit. We hebben zulke leuke gesprekken.’
‘Ik haal nu al heel veel uit de gesprekken die ik met de oudere bewoners heb. En hoe klein ook, ik denk dat ik ook iets voor hén kan betekenen. Met een grapje kan ik een lach op iemands gezicht brengen. Ik word hier heel blij van, ik merk dat het goed bij me past. Mooier kon eigenlijk niet. Ik ben nu al zó dankbaar voor de dingen die ik heb meegemaakt en geleerd. Ik ben echt blij dat dit op mijn pad is gekomen. Toen het stiefzusje van mijn vriend als woonstudent in een verzorgingshuis ging wonen, dacht ik meteen “Wow, dat wil ik ook”. Maar het is nóg beter uitgepakt.’
Veel goeds voor de maatschappij
‘Al zou je hier als woonstudent maar een jaar wonen, je merkt wel hoe het hier écht is. Het is geven én nemen. Ik denk dat het veel goeds zou doen voor de maatschappij als er meer op deze manier – jong en oud tussen elkaar – geleefd zou worden. Het kan leerzaam zijn voor veel mensen. Wij komen hier als woonstudenten niet omdat het moet voor onze opleiding of stage, maar omdat we het léuk vinden. En omdat we interesse hebben in de mensen die hier wonen. Het heeft een heel andere dynamiek. Het is belangrijk om buiten de hokjes te gaan denken. Ik denk dat ik hier nog wel een tijdje woon, ik heb al een creatieve HBO-opleiding in gedachten die ik heel graag wil gaan doen. Als ik hier niet meer mag wonen als ik niet meer studeer, dan zou ik hier best als vrijwilliger willen blijven.’ Hanne voelt zich duidelijk thuis. Samen kijken we nog even naar het groene uitzicht uit haar woonkamerraam. ‘Ik vind Wijhe echt een leuk dorp. Ik voel me, in Het Weijtendaal én in Wijhe, na een maand al meer thuis dan de plaats waar ik oorspronkelijk vandaan kom. Ik voel me hier super-geaccepteerd.’
Tip Salland1:
Stuur een e-mail naar redactie@salland1.nl