Doen we nog steeds het goede voor de mensen in onze gemeente? Dat is een vraag die mij als raadslid voortdurend bezig houdt. Daarbij gaat het niet alleen om de vraag of we het goede doen voor mensen collectief, maar ook voor mensen individueel. Het is een voortdurende uitdaging om die vraag goed te beantwoorden. Dit heeft enerzijds te maken met de beperkte middelen, die de gemeente heeft. Dit heeft anderzijds te maken met de verschillende behoeften en ambities, die mensen hebben. Niet alles wat we willen kan, maar… waar een wil is, is ook een weg.
Dit opiniestuk schreef Rimmert Brandsma naar aanleiding van ‘Geen kilometers meer voor de regiotaxi’ van Marian Kodden over Sanne Dasselaar en haar problemen met de kilometervergoeding.
Doen we ook het goede voor Sanne? Sanne zit in een rolstoel en om te kunnen reizen is zij afhankelijk van aangepast vervoer. Sanne kan vanuit de gemeentelijke verordening een beroep doen op de regiotaxi, waarbij de gemeente voor een deel bijdraagt in haar reiskosten. Die bijdrage is gemaximeerd. Sanne komt hierop tekort. Moeten we voor een verruiming voor Sanne en co komen? Dat is de vraag die is voorgelegd aan de gemeentelijke politieke partijen. Nou is het niet de bedoeling dat raadsleden de rol innemen van ambtenaren en dat zal ik nu ook niet doen, maar ik zal toch proberen een antwoord te geven op deze vraag.
Sanne sport heel graag. Ik moedig haar aan hier fanatiek mee door te gaan. Ik hoop dat anderen haar ook blijven aanmoedigen. Ik gun haar niet alleen dat zij naar de sporthal kan reizen, maar ook naar familie, vrienden en kennissen en andere bestemmingen in haart buurt. Dit vormt voor mij echter nog geen reden om met een royalere regeling voor Sanne te komen. Sanne heeft persoonlijke behoeften en ambities. Deze vragen om veel meer dan alleen een beoordeling van één artikel uit een gemeentelijke verordening. Niet deze afzonderlijke regel, maar Sanne – met alles wie zij is en wat haar uniek maakt – zou centraal moeten staan.
Dit uitgangspunt wordt door de medewerkers van de gemeente Olst-Wijhe al een paar jaar toegepast. Dit heet de ‘omgekeerde toets’. Hierbij wordt zo goed mogelijk geluisterd naar de (achterliggende) hulpvragen van iemand. Hierbij wordt eerst een zo volledig mogelijk beeld gevormd van wat iemand nodig heeft, binnen zijn/haar mogelijkheden en beperkingen, binnen zijn/haar omstandigheden. Vervolgens wordt zo integraal mogelijk beoordeeld welke mogelijkheden wet- en regelgeving voor iemand persoonlijk kunnen bieden. Hiermee kan de gemeente maatwerk leveren, zonder dat dit tot willekeur leidt naar andere personen toe.
Om het werken volgens de ‘omgekeerde toets’ ook vanuit de gemeentelijke verordeningen te bekrachtigen heeft de gemeenteraad van Olst-Wijhe onlangs de Verordening Sociaal Domein vast gesteld. Met deze verordening zijn 11 (!) bestaande verordeningen vervangen, die o.a. betrekking hebben op de uitvoering van de WMO, Jeugdwet, Participatiewet en Gemeentewet. Nu is Sanne niet woonachtig in Olst-Wijhe, maar misschien zou deze verordening aanknopingspunten voor Sanne hebben kunnen bieden. Zo staat in de verordening bijvoorbeeld dat de gemeente gemotiveerd kan afwijken van het maximum van 1500 kilometer per jaar als het om collectief maatwerkvervoer gaat. Misschien zijn er nog meer aanknopingspunten. Dat is afhankelijk van de uitkomsten van het gesprek in privésfeer tussen Sanne en de medewerker(s) van de gemeente. Ik ga er van uit dat een dergelijk gesprek in onze buurgemeenten ook met de intentie wordt gevoerd dat niet de regel, maar de mens centraal staat.
Het sociaal domein is groot, complex en dynamisch en raakt ons allemaal. Om recht te doen aan iedereen gaat het er niet alleen om of ons beleid goed is, maar vooral ook of dit de goede uitwerking heeft. Dat is een lastig vraagstuk, ook voor raadsleden. Om goed met dit vraagstuk om te kunnen gaan luisteren we regelmatig naar de verhalen van mensen. Dit doen we op allerlei manieren. Deze mondelinge verhalen vormen wat mij betreft een betekenisvolle basis voor de andere, de schriftelijke informatie die we krijgen. Alles bij elkaar heb ik de indruk, dat we er in onze gemeente in slagen niet de regels, maar de mens centraal te stellen. Ook heb ik over het algemeen de indruk dat we het goede doen voor de mensen, maar tegelijkertijd ook dat we niet achterover kunnen leunen.
Sanne, ik hoop dat je jouw sportieve en andere ambities weet te realiseren en dat je jouw verhaal blijft delen.
Rimmert Brandsma
Fractievoorzitter D66 Olst-Wijhe
Het bericht Rimmert Brandsma: Niet de afzonderlijke regels, maar de unieke mens centraal verscheen eerst op Opinie in Salland.