De maan heeft altijd dezelfde kant naar de aarde gekeerd. De andere kant, de ‘dark side of the moon’, heeft iets mysterieus omdat we niet exact weten wat zich daar allemaal afspeelt. Tijdens de reizen naar de maan bleef één van de drie astronauten eenzaam achter in de raket. Terwijl hij wachtte op de terugkeer van de twee mannetjes op de maan moet hij toch tientallen keren de achterkant van de maan gezien hebben, maar daar komt weinig over naar buiten.
Door Joop van der Wal
Dat kan twee dingen betekenen: of er is niks te beleven, of het is ‘top secret’. De tijd op de maan was ook zo uitgerekend dat de met ‘small steps’ rondsjouwende maanwandelaars er zonlicht bij hadden.
Stel dat er aan de andere kant van de maan een oeroude beschaving leeft, zo een die er miljoenen jaren geleden al was toen de maan zich losscheurde van de aarde? Die mensen hebben sindsdien gedacht dat de aarde niet meer bestond omdat ze hem niet meer zagen. Als zij zich net zo hebben ontwikkeld als wij dat op aarde hebben gedaan, dan hebben ze misschien wel berekend dat er nog een planeet moet zijn. Zo eentje die het stelsel in evenwicht houdt. Er zijn wel meer planeten eerst uitgerekend en daarna pas waargenomen.
Mens zijn op Aarde heeft zo zijn beperkingen, maar we vinden dat we het hier nogal getroffen hebben. Uit angst dat het hier opraakt wordt ijverig gezocht naar plaatsen in het heelal waar we óók zouden kunnen leven. Wat zou het mooi zijn als we al die energie steken in het bewoonbaar houden van onze eigen aarde. Dan hoeven we ook niet meer bang te zijn dat er ergens vandaan iemand ons in de gaten zit te houden… bijvoorbeeld vanaf een donker stukje van de maan.
Het bericht Zo maar een gedachte met Kerst: Dark side of the moon verscheen eerst op Opinie in Salland.