Gebroederlijk feestvieren aan de vooravond van de IJsselderby. “Een mooie volle bak weer. We hebben ongeveer 6.500 bezoekers. En zo was het eigenlijk overal dit seizoen. We zien het Mega Piraten Festijn weer groeien. En ik wil me niet vastleggen op aantallen, maar volgens mij zit er nog meer in…” Voor Eddie Mensink, organisator van het MPF, zit na de editie in Deventer het ‘grasseizoen’ er weer op. Ja, er staat dit jaar nog één MPF op de agenda, maar dat is de inmiddels traditionele stadioneditie in het GelreDome in Arnhem. Hij is al druk bezig met de plannen voor het volgende seizoen. “Maar verwacht niet al te veel wijzigingen in de opzet. Nederlandstalig en gezelligheid, daar blijft het om gaan. We zijn wel bezig met een paar nieuwe artiesten voor het programma, maar daarover wil ik nu nog niks zeggen.”
De sfeer in de tent is weer als vanouds. Duizenden mensen vieren gebroederlijk feest. Meeblèren met bekende liedjes, dansen, sjansen en drinken, daar draait het om. Kevin uit Broekland is met zijn buren. “Allemachtig veel bier drinken”, stelt hij. Hij vindt het feest geweldig. “Ik ga al een aantal jaren met de buren hiernaartoe, maar inmiddels haken er ook anderen aan. Lachen joh, een keer per jaar een buurtfeest en een keer per jaar dit. Het gaat mij allemaal om de gezelligheid. Of ik een fan ben van deze muziek? Ja en nee. Ja, want ik vind het gezellig; nee, want ik zal het thuis niet snel opzetten. Ik weet nog dat we de eerste keer gingen. In het begin vonden we het niets. We liepen maar wat rond. Wat moeten we hier? Maar na een uur was het groot feest, liep iedereen gek te doen en stonden er gewoon mensen naar ons te kijken.” Stef Ekkel zingt eerst in zijn eentje zijn eigen versie van ‘Waarheen, waarvoor’ van de recentelijk overleden Mieke Telkamp. De tent brult en springt van voor tot achter mee. Presentator Willie Oosterhuis vraagt hem na afloop of die andere er ook is. En die is er dus. Willie zet ‘Liever te dik in de kist’ in en voordat René Karst het podium kan betreden, brult de hele tent al mee.
Bizar
“We zijn net vandaag van de eerste plek in de hitlijst af gebonjourd, maar we hebben achttien weken op 1 gestaan”, meldt Stef na afloop. “Het is allemaal zo bizar. In begin denk je nog: het is een hype, maar een hype kan een paar weken duren, maar ook langer.” René: “Je moest eens weten hoeveel DJ’s ons filmpjes sturen van volle stadions die op de kop staan bij dit nummer. Geweldig toch?” Hij begint te lachen. “Liever had ik gehad dat ze ons dan hadden geboekt, maar goed…” Stef: “Dit is een toevalstreffer, te vergelijken met ‘Busje komt zo’ en ‘Toppertje’. Misschien gebeurt dit nooit weer, maar het laat wel de macht van social media zien. Het filmpje uit Turkije (waar het nummer tijdens een concertreis ontstond, red.) ging viraal en daarna de clip. Die is inmiddels bijna drie miljoen keer bekeken. Het laat zien dat het internet bepaalt!” Stef en René’s naamsbekendheid is flink gegroeid in de afgelopen maanden. Stef: “René en ik hebben dit allebei al een keer eerder meegemaakt. René met ‘Een supergave tijd’ en ik met ‘De Woonboot’. Nummers die groter zijn dan ons. Iedereen in Nederland roeide mee met ‘De Woonboot’, maar de naam Stef Ekkel zei de meesten niet veel. In het begin van ‘Liever te dik in de kist’ leek hetzelfde te gebeuren, maar we merken dat we nu wel door iedereen op het liedje worden aangesproken. Dat we worden herkend. Dat men ook gaat luisteren naar onze andere liedjes.” René: “En om maar aan te geven hoe groot ‘Liever te dik in de kist’ is geworden: Edwin Evers gebruikt een jingle van dat nummer elke ochtend voordat hij de files doorgeeft!”
Moerstaal
Jannes is van het volk en wordt dan ook op handen gedragen. Tot twee keer toe valt hem een minuut durend applaus ten dele. Het is totale devotie. Bij de tweede keer, na zijn tranentrekker ‘Adio Amore Adio’, raakt hij zichtbaar geëmotioneerd. Hij weet zich bijna geen houding te geven en krabt zich even achter zijn oren. Misschien deels ingestudeerd, dit is niet nieuw voor hem, maar toch ook gemeend. Hij vliegt nog even de barriers op om handjes te schudden met zijn fans. Zijn set sluit hij traditioneel af met een danceversie van ‘Chelsea Dagger’. “We gaan springen”, brult hij. En dat gebeurt. Van voor tot achter. “Voor mijn gevoel is het nog steeds aan het groeien”, stelt hij. “Ten opzichte van vorig jaar, ging er bij het publiek 25 procent bovenop! Dat applaus raakte mij. Ik ben echt super-superblij met dit optreden, dat meen ik.” Jannes carrière is meegegroeid met het succes van het MPF. Hij is er al vanaf het begin bij. Werd ooit, tijdens één van de eerste edities in Lemelerveld, uitgeroepen tot Koning van de Piraten. Hij is als het ware de belichaming van het feest. “En dat wil ik ook zijn”, stelt hij. “Mijn optredens moeten speciaal zijn. Voor mij, het publiek, maar ook voor de organisatie. Het is geweldig om nu ook de nieuwe generatie aan te spreken. Weet je: hier staan opa’s, vaders en zoons met elkaar feest te vieren. Het is oké geworden om samen te genieten van het Nederlandstalige lied.” Hoewel de sfeer op de MPF’s niet echt veranderd is, is het muzieklandschap dat wel. “Met de piraten is het minder aan het worden. Jammer, maar voor de meesten zijn de risico’s te groot geworden. Het is voor een deel overgenomen door legale stations. Natuurlijk vinden de echte piraten dat te commercieel, maar het gaat mij om het totaalplaatje. Dat het Nederlandstalige lied blijft. In Frankrijk en Duitsland is het verplicht om muziek in de moerstaal te promoten. Hier is het dat niet. Dus ben ik blij dat er stations zijn die het lied blijven steunen.”
Eagles
Jaman is de volksheld van de Rivierenbuurt. Dat blijkt als het voormalige straatschoffie wordt aangekondigd door presentator Willie Oosterhuis. De tent ontploft. En hoewel Jamans muziek niet de meest uitbundige is, vaak met reggae- en popinvloeden, deint de tent enthousiast mee. Vooraan gaan tientallen Jaman-sjaaltjes omhoog. “Eagles, Eagles, Eagles!” brult Jaman. De tent haakt in en decibellenmeter vliegt in het rood. Jaman springt ook van het podium af en schiet de barriers op. Hij schudt handjes, poseert al zingend voor foto’s en laat het enthousiasme van het publiek gewoon verder over zich heen komen.
Daarmee is het voor Jaman niet afgelopen, want de zanger gaat na zijn optreden het publiek in. Er worden misschien wel honderden foto’s genomen. En daarna loopt hij ook nog even naar de andere kant van de tent, waar een stel kennissen uit de Rivierenbuurt op hem staat te wachten. “Ik doe dit niet altijd, maar hier verlangen de mensen dat van me. Er lopen hier natuurlijk ontzettend veel bekenden, fans, vrienden en kennissen. Ja, inderdaad, ze zien mij misschien wel een beetje als het visitekaartje van de Rivierenwijk. Ik laat zien dat het ook anders kan. Ik heb vroeger als straatschoffie ook veel kattenkwaad uitgehaald, maar ik heb het over een andere boeg gegooid. Veel mensen denken vaak verkeerd over de Rivierenwijk. Maar er zijn zo veel jongens die er goed uitkomen. Die een eigen bedrijfje hebben opgericht. Maar ja, dat is allemaal wel een stuk minder zichtbaar dan bij mij. Nogmaals, iedereen heeft zijn vooroordelen over de Rivierenwijk klaar. Maar ik ben gewoon een mensenmens. En dat zijn de meeste mensen. We worden alleen vaak verkeerd begrepen. Doordat ik op het podium mijn liedjes mag zingen, laat ik horen dat we allemaal dezelfde emoties hebben. Dan begrijpen ze het!”
Trots
En presentator/volksmenner Willie Oosterhuis? Die ziet dat het goed is. “We weten natuurlijk dat Deventer enorm houdt van het Nederlandstalige lied. Als daarmee wat te doen is op de Brink staat het ramvol. En hier ook. Deventer is een stad met veel volkswijken. Wijken waar niet iedereen een topinkomen heeft. En zo’n MPF kost natuurlijk wel geld. Dus ben ik trots dat er hier 6.500 mensen staan, met elkaar in het huis van het Nederlandstalige lied!”