Tijdens een ‘crisis’ zoals in de hoogtijdagen van de COVID19 infecties, word je geconfronteerd met allerlei beperkende maatregelen. Je mag niet meer dit, je mag niet meer dat en je wilt het allemaal zo graag. Eén en ander betekent een versterking van de jaren van groeiend individualisme die we al achter ons hebben.
Door Joop van der Wal
De vastigheid van maatschappelijke structuren is in feite sinds de jaren vijftig van de vorige eeuw in rap tempo afgebrokkeld. Er werd je geleerd dat je op tijd op je werk moest komen, dat je geen vuil op straat gooide en je sloot je aan bij minstens één vereniging. Daar kwamen nog heel wat ge- en verboden bij, vooral als het ging om het bewaren van de Zondagsrust in een streng religieuze omgeving.
Het ‘zelf’ werd op het schild gehesen en de gemeenschapszin verdween naar het tweede plan. Als jouw zelf het nodig vond om tegen een straatlantaarn te schoppen, dan deed je dat gewoon. Die was toch van niemand? Dat daar een heel leger van belastingbetalers achter stond (en staat) werd ondergeschikt aan de uiting van het individu. Bijna alles werd afgedaan met een nonchalant ‘moet kunnen toch?!’ Met dat de normen en waarden verwaterden werd ook het omkijken naar elkaar vervangen door een ‘ieder-voor-zich’ mentaliteit. Voor het gemak zou je dit verschil kunnen simplificeren tot een VVD-mentaliteit tegenover een SP-mentaliteit. Kijken naar zichzelf en het eigen belang tegenover omkijken naar elkaar en het belang van de gemeenschap.
Als er iets duidelijk werd in de tijd dat we werden geregeerd door premier Corona, dan is het wel dat we ons heel ellendig gaan voelen als we het echt helemaal alleen moeten doen. Hoeveel bezwaar we ook hebben tegen een kuddementaliteit, wij blijken als mensen niet zonder elkaar te kunnen. Ik kan niet zonder u. Voor mij horen aanraken en knuffelen bij een gezond slag mensen. Uit onderzoek is ook gebleken dat kinderen die emotioneel totaal genegeerd worden veel minder goed gedijen dan kinderen die wél mogen rekenen op voldoende tijd van koestering door hun ouders.
De individualisering van de maatschappij is intussen zo ver voortgeschreden dat veel mensen zich wat-moet-je-van-me ongemakkelijk voelen bij aanraking. Wat mij betreft is het hoog tijd dat we een meer inclusieve samenleving vormen. Dan hebben we vast minder last van minderheden die zich niet gehoord, gezien of gekoesterd voelen en daar excuses voor opeisen.
Kijk maar eens goed in je omgeving: echt op jezelf blijven lukt je alleen als je de anderen erbij betrekt. Hoe fijn je vakantie zal zijn (geweest), komt pas echt tot zijn recht als je jouw verhaal deelt met anderen. Fijne vakantie en… blijf van elkaar genieten!
Het bericht Joop van der Wal: ‘Alleen zijn kan alleen mét anderen’ verscheen eerst op Opinie in Salland.