“Natuurlijk zijn jullie dan welkom. Ik hoop dat er hier geen oorlog komt, maar jullie zijn zeker welkom, we zullen onze huizen openen voor jullie.” De jongens – ik schat ze ergens in de 20 – heetten mij ook van harte welkom.
Door Hasan Kaddour
Politiek, ik denk al een tijdje na over wat dat nu precies. Dit gesprek wakkerde dat weer aan. Politiek, een van de definities is de relatie tussen de leiders en de mensen waarover hij leidt, tussen de wetgever en zijn ‘onderdanen’. Dat kun je op niveau van de wereld of een land interpreteren, maar het kan ook gebruikt worden voor de interactie in een kleinere setting van bijvoorbeeld een vereniging of een kerkelijke beweging. Die relatie van regelgever en regelnemer, dat kan heel goed gaan. Misbruik van macht, gemene spelletjes spelen, dat is een uitleg die hypocriete mensen aan politiek geven.
Maar het spel is wel veranderd. Het gaat er in de politiek niet meer aan toe als in de Middeleeuwen. Media, en inmiddels ook social media, hebben grenzen opgeheven. Ieder klein voorval gaat nu de grens over en kan zo gedeeld worden met de rest van de wereld.
Hier in Nederland ben ik statushouder. Ik heb geen politieke rechten. Maar ik heb wel het recht te spreken. Over de Nederlandse politiek bijvoorbeeld.
Er wordt óver me gepraat. Ik ben Assad en zijn regiem ontvlucht. Ik was journalist daar en kon schrijven over politiek. Nu ben ik een nieuwsconsument, ik volg hoe er over mij gepraat word. Ik ben dan geen individu meer, maar een onderwerp dat een probleem lijkt te zijn voor de grote mogendheden. Wij lijken het allemaal gedaan te hebben. Van economie tot cultuur, van kunst tot geloof, de hele sociale situatie… Dat verrast me. Ik denk dat we nog de schuld gaan krijgen van slecht weer. En dat ‘we’ niet naar het WK gaan.
Bij coalitievormingen zijn wij het eerste struikelblok. Alsof we een plaag zijn, geen mensen met gevoel en emotie. En natuurlijk, onder ons zitten ook slechterikken. Maar de manier waarop sommige politieke partijen dat uitbuiten en aanwakkeren, in Frankrijk, in Duitsland, ook hier in Nederland. Een van jullie partijen ging laatst zelfs zo ver dat hij zijn eigen premier racisme verweet tegen de Nederlanders, omdat hij ons zou bevoordelen.
Ik was geschokt, heb dat nieuws een paar keer teruggelezen. Racisme, dat is een heel hoge graad van intolerantie en daar komen heel wat emoties bij vrij. Het lijkt me gevaarlijk daarmee politieke spelletjes te spelen. Het bleek er om te gaan dat wij vluchtelingen alles krijgen. Van huis tot gezondheidszorg. Van psychische therapie tot tandarts.
Nogmaals, ik heb als vluchteling geen politieke rechten hier. Maar ik kan wel mijn mening geven: Ik krijg een uitkering. Daar betaal ik gewoon mijn huur van. En mijn medische zorg. Ik leef hier. Ik koop hier in de winkels. Ik investeer de hele uitkering hier in Nederland. Het is zelfs zo dat sommige vluchtelingen hun eigen spaargeld hier ook in Nederland besteden. Ze beginnen bijvoorbeeld een restaurant. Er komt zelfs geld van Syrische kennissen hier naar toe om ons te helpen hier een leven op te bouwen. Soms gebeurt het dat een vluchteling geld naar zijn thuisfront stuurt, maar andersom gebeurt veel vaker! En tegelijk leren we de taal, proberen om te gaan met jullie gewoontes, omdat we dan een betere kans hebben op een baan.
Politieke partijen struikelen over het vluchtelingenbeleid. Ik wil daar een verhaal naast zetten:
Op een nacht in 2014 werd ik wakker van het geluid van een explosie. Die was harder en zwaarder dan de geluiden van bommen en schoten die we de hele tijd al wel hoorden. De explosie rukte de zware houten deur open en die sloeg tegen de muur. De ramen sloegen er uit en alle glas lag op de grond. Mijn ouders waren in shock. Mijn zus zag haar dochtertje van 4 door de lucht vliegen en tegen een muur slaan.
Daarna hoorden we de ene na de andere explosie in de stad. Ik ging naar buiten. Daar wachtte ik samen met anderen op wat komen ging. Er vielen bommen. Gebouwen stortten in. Daarna de fosforbommen… Toen die nachtmerrie voorbij was, lagen er doden in de straat, mannen, vrouwen, kinderen.
Ik vertel dit niet om sympathie op te wekken, maar om uit te leggen waarom ik hier ben, waarom ik mijn land ontvluchtte, waarom ik de zee en zijn haaien overwon, de bergen overtrok. Om het regiem van Assad te ontvluchten.
Meneer de politicus, ik wens u niet zo’n dag uit mijn leven toe, ik wens u niet het leven van een vluchteling toe. Maar ik zou graag hebben dat u probeert ons te begrijpen, dat u bijvoorbeeld de Tweede Wereldoorlog en haar tragedies niet vergeet.
Wat ik uit het verleden weet is dat extreme rechtste partijen iedere keer hun eigen land, hun eigen volk de vernieling in hebben geholpen. Kijk naar de nazi’s in Duitsland, de communisten in de Sovjet Unie, Milosevic die Joegoslavië splitste, sinds 1970 Hafiz al-Assad en zijn Baathpartij die vindt dat het Arabische ras opgelegd moet worden aan de rest van de wereld. Hij vernietigt en vernietigde Syrië.
Haat is het ergste dat er is in het leven. Haat van een ras, een nationaliteit, een religie, een kleur… ik kan bijna niet geloven dat dat in deze eeuw nog in een politicus kan varen, met passie nog wel.
Meneer de politicus, hoe kunt u in de Nederlandse constitutie een partij aanvoeren die alleen is gebaseerd op haat en haat zaaien.
Daar is het leven toch veel te mooi voor?
Hasan Kaddour is vluchteling uit Syrië, neergestreken in Olst.
Het bericht Hasan Kaddour praat over politiek verscheen eerst op Opinie in Salland.