Hasan Kaddour: loyaliteit moet van twee kanten komen

Leestijd: 3 minuten

En dan vraag je je zelf af: word ik Nederlander? Ik kom er achter dat dat een wel heel ingewikkelde vraag is. Nederlander worden… Een beetje? Helemaal? Of blijf ik een buitenbeentje.

Door Hasan Kaddour

Feitelijk leef ik in twee werelden. Met verwantschappen in Syrië en verwantschappen die ik hier probeer op te bouwen. Misschien kan ik wel leven op meer plekken op de aarde, maar verschillende verwantschappen.

Als ik er goed over nadenk, kies ik er toch liever voor dat ik me verwant voel met meerdere plekken. Met de plek op deze wereld waar ik vandaan kom en de plek op de wereld waar ik nu ben, waar ik mag zijn. Dat geeft me meer zekerheid.

Wat niet wegneemt dat ik minder bewondering heb voor Nederland. Ik was meer dan verrast over het land toen ik hier aan kwam. De liefde waarmee ik omarmd werd. De loyaliteit waarmee ik opgevangen werd. Maar loyaliteit, dat is niet zo maar een klein woordje. Het is iets dat het bewustzijn van de mens raakt. Het geeft waarde aan de dingen, het is een kompas!

Als ik de ganzen in V-vorm zie overvliegen bedenk ik me dat trekvogels daar geen tijd aan besteden…

Loyaliteit. Wacht eens!!! Ik zie ook hier de wegkijkende mensen. Ik struin alleen door de straten van Olst. Is een relatie, de zoektocht naar verwantschap, niet iets dat van twee kanten moet komen? Je kunt je wel aangetrokken voelen tot de ander, de ander moet zich ook aangetrokken voelen tot jou. Dat is niet een ingewikkeld psychologisch standpunt, dat is de gewone werkelijkheid!

Descartes zegt ‘ik denk, dus ik besta’. Maar de realiteit zegt ‘ik verlang, dus ik besta’!

Dit is overigens geen zelfbeklag, geen emotionele oproep, geen gevolg van statistisch onderzoek, zelfs geen opinie over wie dan ook. Het is een overpeinzing van hoe dingen werken, hoe de menselijke geest functioneert en wat er van me gevraagd wordt. Door mezelf en door anderen.

Hier in Olst ben ik iedere dag bezig contacten te leggen. Van meet af aan heb ik mijn ogen daarvoor open. En iedere dag start ik er weer mee, met frisse moed. Het vraagt doorzettingsvermogen. En iedere keer lukt het weer een beetje beter. Maar ik woon alleen in mijn appartement. Het is van daaruit niet makkelijk mensen te leren kennen. Of ze mij te leren kennen. Nederlanders lopen niet zo maar je huis binnen om kennis te maken.

Buiten zijn de straten, de wandelpaden, de mensen, de taal… Als je je bed verlaten hebt, je droevige gevoel van je afgeschud hebt. Maar meer leef je je leven ’s nachts. Alleen, bedrukt. Je leest je eigen gedichten voor aan jezelf. Je schrijft je brieven voor thuis en je rangschikt ze in de kamer. De nacht, die is meer voor jou dan de dag. De dag, die is meer voor de anderen.

De anderen…

Hoe denken die anderen over me? Hoe denken ze over vluchtelingen? Welke gedachten gaan er schuil achter die vriendelijke glimlachen? Accepteren ze mij? En hoe ver rijkt die acceptatie? Hier in deze kleine plattelandsgemeente?

Ik, de vluchteling. Dat woord heft iets geks, het maakt me onzeker. Als ik een lach achter me hoor, denk ik dat ik misschien een fout gemaakt heb. Als iemand kwaad kijkt, denk ik dat hij me misschien wel niet accepteert. Iedereen heeft dat gevoel wel eens. Maar ik stel me zo voor dat iemand die een veilig en fijn thuis heeft, dat die daar makkelijk overheen stapt, dat die er geen aandacht aan besteed, dat het hem misschien niet eens opvalt.

Maar ik probeer vragen te vermijden. En antwoorden zo algemeen mogelijk te houden. Want details leg je zo maar verkeerd uit. Terwijl ik juist uit een land gevlucht ben dat vol zit van details, waard ie details een deel van het probleem zijn! Maar ik wil jullie niet vermoeien met die details, meneer, mevrouw.

Ik zal je een geheim vertellen. Een geheim van mezelf en van al die andere vluchtelingen. Ik ben een oorlog ontvlucht. Ik rende weg voor de vernietigende acties van Assad en zijn moordende regime. Maar ik ben niet weggerend, alleen maar om het ergens anders veiliger te krijgen. Een spreekwoord zegt dat je graf de veiligste plek is!

Ik ben niet alleen maar naar hier gekomen voor de veiligheid. Ik hou ook van dit land! Ik ben gelukkig dat ik er onderdeel van uitmaak. Ik wil samen met de Nederlanders ook iets van Nederland maken!

Of ik Nederland accepteer? JA. In mijn hart hou ik mijn afkomst vast.

Hasan Kaddour is vluchteling uit Syrië, neergestreken in Olst.

Het bericht Hasan Kaddour: loyaliteit moet van twee kanten komen verscheen eerst op Opinie in Salland.

Marcel Middelveld
Een leuk nieuwtje? Grappig filmpje? Of een hele goede tip? Gooi het gerust bij ons over de heg! Volledig anoniem, maar plaats je contactgegevens er wel bij, zeker als je een vraag hebt waar we op moeten reageren. We publiceren nooit je naam zonder dat je dit wilt. Tenzij je dat juist wilt. Mail ons gerust op onlineredactie@salland1.nl!

Als je toch bezig bent!

Volg jij Salland1 al?

812FansLike
1,499VolgersVolg
2,074VolgersVolg
3,500AbonneesAbonneer