Eerder heb ik al geschreven over overeenkomsten tussen Nederlanders en ons, vluchtelingen. Die overeenkomsten moeten helpen elkaar beter te leren kennen en kennis breekt barrières af. Dat klinkt misschien emotioneel. En dat klopt. De emotie drijft me dit te schrijven.
Door Hasan Kaddour
Het is namelijk de vooravond van Kerst. Ik ga die kerstavond alleen vieren. Alleen thuis, beetje roken, beetje koffie drinken, luisteren naar de vrolijke geluiden buiten op straat. Zo was het vorig jaar, zo zal het dit jaar ook weer worden. Dat is de harde werkelijkheid. Alleen, een vreemdeling, denkend aan hoe ik er voor sta in deze wereld, over de zorgen die ik heb. Mijn gedachten gaan dan naar mijn familie, naar mijn ouders, naar voor de tijd dat we verspreid raakten over verschillende landen.
Maar toen werd ik gebeld door Willy. Of ik zin had bij haar kerstavond te vieren. Samen met haar man Peter. En samen met andere Syrische vluchtelingen. Willy haalde ons op en reed naar de Aarden Huizen in Olst. Dat kende ik niet, ik was verrast dat deze mensen zo veel om het milieu gaven en dat ze proberen iedere vorm van vervuiling tegen te gaan.
Het diner was in het Middenhuis, een gezamenlijk deel dat de bewoners van de Aardenhuizen delen voor feestjes. Normaal werden alleen goede vrienden uitgenodigd. Hoe genereus dat Willy en Peter mij en andere vluchtelingen ook gevraagd hadden.
Wat een warme avond was het. Ik voelde me heel welkom, en nooit alleen. Wat een fantastische mensen, met een echte lach op hun gezicht. Heerlijk Nederlands gegeten. En ondertussen lekker gezellige gesprekjes over van alles en niks. Small talks. En met heel veel respect voor elkaar!
Het leek wel of ik die avond in Syrië was, met mijn vrienden! Kinderen die tijdens het eten wat rond de tafel speelden. Mijn maten die meespeelden. Sylvan, 10 jaar oud, vroeg of ik zijn vriend wilde worden. En ’s avonds gingen we naar buiten om wat vuurwerk af te steken. Nu ben ik daar met mijn Syrisch oorlogsverleden niet zo’n voorstander van, maar ik wilde me groot houden voor mijn nieuwe vriend.
Later kregen we een rondleiding door het Aardehuis van Peter en Willy. Hoe prachtig. Helemaal zelf gebouwd. Zelfs de decoraties maakte Peter allemaal zelf. Van gebruikt materiaal. Het huis leek wel een beetje op een museum. Maar wat het meest voor mij betekende is dat hij me een rondleiding gaf door zijn huis, dat hij mij wilde laten zien hoe hij woonde. Dat gaf me een diep gevoel van intimiteit.
Willy was het centrale middelpunt die avond. Ze had alles tot in de puntjes verzorgd, bleek een grote hoeveelheid kennis te hebben over heel veel dingen en zorgde dat de gesprekjes lekker op gang bleven. We leken al jaren bevriend, dronken koffie en thee, de grappen gingen over en weer, af en toe een bulderende lach.
Soms voel ik me schuldig als ik plezier heb. Ik denk dan aan mijn familie, maar deze avond had ik dat niet. Ik kreeg de kans niet eens op deze plek, in de Aardehuizen waar zich zorgen maken over een natuurlijke manier van leven, weg van allerlei vervuiling, een plek waar het leven heel simpel lijkt, heel puur is. Geen last ook van sociale vervuiling.
Integratie van vluchtelingen… is samensmelten van culturen niet veel mooier? We hebben afgesproken dit een vervolg te geven.
Ik kon die nacht de slaap niet vatten. Ik heb mijn hoofd gebroken over hoe mensen zich verschillend gedragen als ze van elkaar houden, hoe we één gemeenschap zouden kunnen worden als we onze harten openen voor elkaar zonder ons aan te stellen. Dan gaan we vanzelf voor elkaar zorgen. Willy en Peter die zich bekommeren om vluchtelingen, dat is een begin. Ik bedacht me die nacht dat een volgende stap is als wij vluchtelingen ons gaan bekommeren om Nederland.
Ik denk dat ik met die gedachte het nieuwe jaar in ga.
Hasan Kaddour is vluchteling uit Syrië, neergestreken in Olst.
Het bericht Goede voornemens van Hasan Kaddour verscheen eerst op Opinie in Salland.