“Blessed are the peacemakers: for they shall be called the children of God.” Matthe 9:5
Op Kerstnacht komen gezinnen bijeen. Ouders en kinderen gaan bij elkaar op bezoek. Het is een nacht van vreugde en feest. We vieren de geboorte van Jezus, de heiland voor christenen en moslims, die de boodschap van vrede bracht.
Door Hasan Kaddour
Het was jaar ook de nacht dat het Assad-regime startte met zijn meest brutale campagne in de provincie Idlib in Syrië. Lucht- en grondaanvallen door zijn troepen met behulp van de Russische luchtvaart. Het scheidt gezinnen en verplaatst duizenden kinderen, vrouwen en ouderen van hun huizen. Huizen, scholen, ziekenhuizen en broodovens werden gebombardeerd.
Binnen een week verlieten meer dan 150.000 mensen hun huizen en dorpen, ze vertrokken op een onbekende reis naar het noorden, op weg naar de veiligere Turkse grens, ze namen mee wat ze uit hun huizen konden meenemen, waarvan de meeste werden vernietigd door bombardementen, en zij vluchtten met hun ziel en die van hun kinderen. De meesten slapen nu onder olijfbomen, in de vorst van december en januari. In Syrië behoren ze tot de koudste en meest ijzige maanden. Ze leven zonder tenten om ze te beschermen en zonder verwarming en zonder voedsel. Maatschappelijke organisaties en mensen in de regio kunnen deze enorme aantallen vluchtelingen niet verwerken.
Onder hen ook familieleden van mij. Ik heb ze gesproken. Hun wanghoop is onuitspreekbaar. Niemand kan zich hun pijn voorstellen. Kou, honger, tekort aan alle benodigdheden voor een menselijk leven. Huilende vrouwen, huilende kinderen, zij betalen de prijs van de oorlog, waarin supermachten Assad de ruimte biedt om zijn bommen te gooien.
Waarom op eerste kerstdag?
Het regime van Assad heeft de afgelopen negen jaar gemerkt dat feestdagen geschikt zijn voor bommen. Tijdens islamitische en christelijke religieuze evenementen, als er een WK-voetballen is of Olympische Spelen, dan zijn wereldwijd de ogen van de media ergens anders op gericht.
Ook de kerst greep hij zijn kans. De helft van het volk is al op drift en honderdduizenden zijn er al gedood. Hij strooide nog maar eens honderden bommen over de hoofden van mensen uit, in een poging zijn controle over Syrië te voltooien.
En tegelijk liep hij vieringen naar buiten brengen die gevierd werden in de gebieden die hij al beheerst. Terwijl het daar ook gaat om vernietiging, economische ineenstorting, en verslechtering van de nationale valuta. Benden die voortkomen uit de oorlog zorgen voor diefstal en ontvoering.
Waarom Idleb?
Met behulp van Iran in Rusland had het Assad-regime in deze oorlog het hele land herwonnen. Meestal volgens het beleid van de verschroeide aarde: eerst bombarderen en vernietigen, daarna belegeren tot overgave volgt. Bij het begin van de oorlog zei hij al: ‘ik zal het land innemen of verbranden.’
Zijn media zeggen al dat Assad de overwinnaar van de oorlog Is, dat hij daarmee zelfs Amerika, Israël en de westerse wereld had verslagen. Behalve Idlib, waar de meeste Syriërs hun toevlucht zochten. Er wonen meer dan een miljoen ontheemde Syriërs wonen, naast de anderhalf miljoen Syriërs die er sowieso al wonen. Met Turkije, Rusland en Iran was afgesproken dat dit de de-escalatie-zone zou zijn. Maar onder het mom dat het er vergeven was van terroristen viel Assad de provincie aan.
Zijn die terroristen de kinderen die er naar toevluchtten? De vrouwen die hun gezinnen proberen te redden? De burgers die jarenlange oorlog en honger beu zijn? Deze mensen vragen zich af: ‘wat hebben we fout gedaan? We zijn geen terroristen en geen criminelen, we vragen alleen om een fatsoenlijk leven zoals andere mensen’. Hun gehuil waart rond in de vuile straten.
Een roep aan de mensheid
Negen jaar geleden zeiden de Syriërs ‘nee’ tegen de dictatuur. Ze betalen nu nog steeds de prijs daarvoor. Sommige familieleden zijn in Idlib en ze vroegen mij hun stem aan de wereld door te geven. We willen los van de vorst die de benen van onze kinderen verbrandt. Het is een roep om hulp, een boodschap van warme en pure harten. Ze roept: ‘steun ons, ook al is het met slechts een woord.’
Het bericht Familie van Hasan Kaddour roept de wereld om hulp verscheen eerst op Opinie in Salland.