Ik was niet zo van het zoenen en het huggen. Door corona mag dat ook niet meer. Ik was ook niet zo van het reanimeren. Wordt inmiddels ook ten zeerste afgeraden.
Door Denne van Knöldert
Over zoenen en huggen schreef ik al eerder. Over reanimeren ben ik altijd wat voorzichter geweest. Want dat kan over leven en dood gaan. Ik ben niet zo van het altijd iedereen maar in leven proberen te houden, Het is soms ook wel een keertje goed geweest. Vooral bij iemand die er met zijn gezondheid niet al te secuur aan is, vraag ik me wel eens af hoe fanatiek we moeten proberen die in leven te houden.
De chauffeuse van Johan Derksen bijvoorbeeld rookte zich een slag in de rondte, ze werd zijn chauffeuse omdat hij dan een sigaar in de auto kon roken. Is herstellende van rookgerelateerde kanker na zware behandelingen. Ik denk daar wat bij.
Of Ribs en Blues-lieveling Walter Trout, goede bluesgitarist, maar ook een geweldige innemer. Dat kon zijn lever niet aan en toen werd er een collecte gehouden om een transplantatie te betalen. Vind ik ook wat van.
“Ik leef liever een kort gezellig leven, dan een lang saai leven”, zei een drinkebroer eens tegen mij. Ik zie hem nog wel eens rond waggelen. Hij leeft niet korter want ze houden hem in leven. Vraag is of ik daar iets van mag vinden. Ik vind eigenlijk van wel. Want de ziektekosten betalen we met z’n allen.
Ik merk dat ik steeds minder solidair denk op dat vlak. Iemand met reuma noemen ze ‘niet chronisch ziek’ omdat dat te duur is, iemand die zich klem rookt, drinkt of zuipt is hooguit zijn eigen bijdrage al vroeg in het jaar kwijt. Vind ik niet kloppen. Vooral ook omdat ikzelf nog een stapje verder ga: ik wil geen eten meer hebben waar de producent gif voor gebruikt.
Begrijp me goed, ik ben voor het solidariteitsbeginsel, heel erg voor. Maar je kunt het ook te gek maken natuurlijk. Die grens ligt bij mij bij reanimatie. Ik ga niet leren hoe dat moet. En nu met corona, nu is het zelfs verboden.
Het bericht Denne deed toch al niet aan reanimeren verscheen eerst op Opinie in Salland.