In mijn directe omgeving ken ik twee mensen voor wie deze Corona-tijd grote gevolgen heeft. Zij zijn beiden mentaal te zwak om goed te kunnen functioneren in het dagelijks leven. De professionele hulp waar ze onder normale omstandigheden een beroep op zouden kunnen doen, valt nu compleet weg of is aanzienlijk minder en daarom onvoldoende voor deze emotioneel labiele personen.
Door Liesbeth van Binsbergen
De eerste is een man, begin vijftig, die last van zware depressies heeft en van een ernstige vorm van straatfobie. Hij heeft nog nooit zelfstandig gewoond, altijd bij zijn ouders gebleven. Die ouders deden alles voor hem, zodat er geen noodzaak was om de deur uit te gaan, en dat deed hij dan ook niet, al tientallen jarenlang niet.
Nadat zijn vader al jaren eerder overleed, kwam enkele weken geleden plotseling zijn moeder, zijn steun en toeverlaat en zijn enige contact met de buitenwereld, te overlijden. Het gevolg is dat hij nu alleen woont en afhankelijk is van een bezorgdienst voor de boodschappen en een buurvrouw. Zij heeft zich gelukkig opgeworpen als een reddende engel die hem zo nu en dan bezoekt en een boodschapje doet.
Nu komt hij er ineens achter dat hij geen identiteitsbewijs heeft, en ook geen huisarts. Om een identiteitsbewijs te krijgen zou hij de deur uit moeten. Dat kan/durft hij niet, dus had hij het zo opgelost dat iemand van de gemeente bij hem thuis zou komen en ook een fotograaf die de pasfoto zou maken. Het is heel vervelend, maar beiden hebben afgezegd vanwege het gevaar op Corona besmetting. En om een huisarts of andere professionele hulpverleners in te kunnen schakelen heb je een identiteitsbewijs nodig.
Dus nu zit hij daar, in zijn veel te dure huis, te wachten totdat deze crisis voorbij is en hij een en ander in gang kan zetten.
De tweede is een jonge vrouw die in psychische nood zit, bij tijd en wijle geen uitweg ziet en dringend hulp nodig heeft. Op dit moment kan ze er geen beroep op doen vanwege de Corona-crisis. Een wandeling van een uurtje per week is alles wat ze aan hulp krijgt.
Als het zo is, dat ik al twee van zulke schrijnende gevallen ken, hoeveel zullen er dan wel niet zijn die het nu emotioneel en psychisch heel moeilijk hebben omdat ze niet de juiste hulp kunnen krijgen voor hun problemen. En wat kun je doen? Zelf ga ik ook niet meer naar ze toe, ik heb de zorg voor mijn bejaarde moeder en wil niet het risico lopen besmet te raken en dat vervolgens aan haar door te geven.
En dan wordt er ook nogal eens vol onbegrip gereageerd op de problemen van deze mensen in nood, in de trant van ‘er zijn ergere dingen… even tanden op elkaar totdat de crisis voorbij is…”
Het bericht Corona-tijd hakt er bij mentaal zwakkeren hard in verscheen eerst op Opinie in Salland.